Rozenstank en Manenschaduw

Mijn wekker gaat af.
Ik doe mijn raam open en een combinatie van uitlaatgassen, verse koffie en broodjes dringen mijn neus binnen. Nee, groot fan van de stad ben ik nooit geweest. Gaat waarschijnlijk ook niet gebeuren. Ik verlang nog steeds naar de bergen en de oceaan.

Mensen op straat kijken naar de grond of hun telefoon en zijn op weg naar hun baan.
Zouden ze werken op een kantoor?
Of misschien zijn het wel dokters?
Misschien werken ze wel als medewerker van een callcenter?

Ik zucht eventjes en draai me om. Gelijk valt mijn oog weer op een grote schimmel plek op de muur en ik voel me vies. Er loopt een rilling over mijn rug en ik voel wat tranen opwellen. Ik slik ze weg, verman mezelf.
Langzaam loop ik naar de badkamer en haal even diep adem, dan loop ik naar binnen.
Vijf minuten geef ik mezelf.

Eventjes plassen, niet naar boven kijken want dan valt de schimmel misschien naar beneden.
Handen wassen, niet de kraan aanraken.
Tanden poetsen, niet neer leggen op de wasbak.

Ik sta binnen de vijf minuten weer buiten en loop terug naar mijn kamertje. Zet mijn laptop aan en begin de training te volgen. Het internet valt elke dertig minuten weg, maar toch probeer ik me te concentreren op wat er word verteld en wat straks belangrijk is als ik aan het werk ga.

Het is middag pauze en deze tijd neem ik om te bellen naar de mensen die mij in dit appartement hebben neergezet om te vragen of ik snel kan verhuizen naar een ander appartement.
Een schoon appartement.
Zonder schimmel appartement.
Dichterbij mijn vrienden appartement.
Aan de telefoon doen ze moeilijk. Ik voel me moedeloos. Boos worden helpt niet, aardig zijn werkt niet.
Het is bijna weekend dus ik 'vlucht' terug naar het appartement waar ik eerst in quarantaine heb gezeten en heb het daar met vrienden over mijn appartement en de plekken waar zij terecht zijn gekomen. Sommigen hebben geluk en anderen zitten in de zelfde situatie.

Iets meer dan een jaar geleden heb ik een keuze gemaakt om mijn leven op een bepaalde manier te leiden. Ik wilde vrijheid, wonen in andere landen, culturen ontdekken, de meest prachtige plekken zien. En deze keuze is waar ik achter sta. Even alles op een rijtje zetten is belangrijk. Ik zet de tegenslagen om in leermomenten ook al is het soms moeilijk op het moment zelf.

Nu klinkt dit alles heel zwaar, heel deprimerend. Het betekend niet dat mijn hele tijd hier niet goed is. Het is belangrijk om te horen dat het niet altijd 'Rozengeur en Maanenschijn' is in mijn 'reisleven'. Dat zou gek zijn, niet menselijk.

Ik kijk naar de overvolle prullenbak die tegenover de eettafel staat, en moet toch eventjes lachen. Portugal heeft tot nu toe niet alleen maar leed met zich meegebracht.
Nog wat rustige ademhalingen en een kop koffie. Ik ben weer klaar voor een nieuwe dag, tegenslagen of niet.

Te vejo em breve!

Sintra en Twijfels.

De warme lucht en de geuren van vliegtuigen, auto's en bussen dringen mijn neus binnen als ik op het vliegveld in Lissabon sta. Snel loop ik door naar de bagageband om mijn koffer op te halen. 

Ik was alleen veel te vroeg wat er dus voor zorgde dat ik daar een hele tijd voor me uit stond te staren.

Na meer dan een half uur wachten kwam daar eindelijk mijn tas aangerold. 

Snel liep ik naar het punt waar het bedrijf mij zal oppikken om naar het appartement te brengen.

Ik stapte met vier anderen in een auto en we reden naar ons appartement. Onderweg konden we al vrij veel van de stad zien. Lissabon is een combinatie van heel kleurrijk, oud, druk, veel mensen enzovoorts. Na een lange tijd niet echt in een stad gewoond te hebben zal dit toch eventjes moeten wennen.

Aangekomen in het appartement kreeg ik een korte uitleg, tekende ik een contractje voor mijn kamertje en gaf de man mij een sleutel. Hij vertrok en ik pakte mijn koffer een beetje uit. 

Op zoek naar eten was wat lastiger. In de buurt van het appartement waren de meeste winkeltjes en cafeetjes al dicht. Met een beetje geluk was er een winkeltje nog een soort van open. Ik kocht wat spaghetti en pasta saus. Na dat ik wat had gegeten en het had opgeruimd zaten er behoorlijk wat mensen in de lounge van het gebouw (nee, alles behalve coronaproof. Gezellig met z'n allen in quarantaine.)

De dagen hierna bracht ik door om de stad te ontdekken. 

Ik liep, met twee andere mensen die in de zelfde auto zaten als ik, de hele stad door.

We stonden op prachtige uitkijkpunten, heerlijke kopjes koffie en hadden dagen lang spierpijn. Lissabon heeft ontzettend veel heuvels, wat heel leuk is als je naar beneden loopt, maar omhoog is soms een drama. Helemaal als het 36 graden is. Maar goed, ik mag niet klagen. Ik word wel weer bruin en de corona kilootjes verdwijnen langzaam aan.

Aangezien ik nog veel dagen vrij had besloot ik ook wat dingen buiten de stad te zoeken die leuk zijn om te doen. 

Ik sleepte drie andere mensen mee naar.... Sintra.

Ik rek me een beetje uit en als ik uit het treinraampje kijk komt het trein station van Sintra dichterbij. Als we uitstappen strekken we even onze benen. We moeten een hele hoge berg omhoog dus eigenlijk willen we een bus nemen. Maar er stopt een Portugese man met een tuktuk naast ons om te vragen of we helemaal omhoog willen. Deze optie is veel leuker. 

We stappen per twee in een tuktuk en worden helemaal naar boven gereden. Als we uitstappen krijg ik een enthousiaste kriebel! Voor ons zien we een prachtig gekleurd kasteel. Iets wat ik nog nooit heb gezien en zo ook de mensen die met mij mee zijn niet.

We kopen een kaartje en lopen door de poorten naar binnen. Na ongeveer 500 meter stijl omhoog te zijn gelopen staan we op de pleinen van het kasteel. We begapen ons op het mooie uitzicht en de bizarre architectuur.

De tocht naar beneden is interessant, we lopen langs andere kastelen en krijgen onderweg informatie via bordjes die overal langs de weg staan. We lopen nog door het historisch centrum, stoppen in een kerkje, drinken wat koffie en dan is het tijd om weer naar het appartement terug te gaan.

Ik heb de laatste paar weken een beetje nagedacht over wat ik eigenlijk wil met mijn blog. Het is een beetje omdat het lastig is wat ik wil schrijven, of het alleen maar de zoetsappige reisverhalen moeten zijn, of wat anders...

We zullen het zien.

Te vejo em breve!