Zooitje ongeregeld

 Oke het is alweer even geleden dat ik iets heb geschreven. Dit komt omdat ik en geen inspiratie had en omdat ik lekker aan het werk ben geweest bij mijn nieuwe baantje. Afgelopen week ben ik mee geweest op een hike-tocht met een groepje kinderen.
Elke bergtop was prachtig om te zien, bizarre uitzichten. Daar kwam deze spontane blije foto ook uit voort.

In deze week ook heel veel geleerd over het Australische bos. Wist je dat het bos gemaakt is om eens in de zoveel tijd eens in lichterlaaie op te gaan. Na zo'n brand word alles al snel weer groen en groeien de planten als kool. In de foto hier naast zie je een verkoolde plant met open ge

sprongen zaden, deze zaden kunnen alleen de plant uit als het heel erg warm is, de tempratuur van vuur.






Dit fenomeen van het vuur zette mij aan het denken. Het klinkt misschien erg dramatisch allemaal, maar het was voor mij een heel mooi beeld. Er is genoeg afgebrand in mijn eigen leven. Ik geloof dat het tijd is dat het ook weer groen en nieuw word.
Het is zo bizar dat ik dit jaar gewoon lekker mijn ding kan doen en alleen met mezelf rekening hoef te houden.

Genoeg dramatisch gedoe,
Ik leer hier ook heel veel over de Australische cultuur. Ik dacht dat ik hier wel wat van wist, maar dat valt toch erg tegen. Volgens mij kan je onder deze blog reacties plaatsen, dus als je het leuk vind om wat feitjes te lezen over deze bijzondere cultuur laat het me dan weten! :)

Aankomende week mag ik lekker doorbrengen aan het strand, Jervis Bay heet de plek. Witte stranden met een heldere blauwe zee! De eerste dag dat ik daar aankom hebben we een briefing met alle collega's die daar deze week werken. Op de woensdag komen de kinderen aan het start ik mijn dag met snorkelen. Van horen zeggen kan je daar snorkelen met Port Jackson haaien (Nee mamma, deze eten mij niet op)

Ik weet verder niet goed wat ik voor deze blog moet typen. Genoeg dingen waarover ik kan schrijven maar ik moet voor mezelf even uitvinden wat het beste bij elkaar past. Voor kortere verhaaltjes en foto's kan je natuurlijk altijd een kijkje nemen op Instagram :)


'Cheers mate'

Geweldige kans, blij persoon.

Nou, dat was me een weekje wel. Na surfkamp vertrokken naar Sydney, bij aankomst in Sydney besloten dat ik mijn weekend liever in een ander stadje/dorpje wilde doorbrengen. Volgens een meisje die ik had ontmoet met surfkamp zei dat Newcastle wel leuk was. Dus ik stapte op zaterdag vroeg in de trein en vertrok naar Newcastle. Online een super leuk hostel gevonden waar ik kon verblijven voor de nacht. Vanuit Sydney is het ongeveer drie uur met de trein naar Newcastle. Dit zijn voor Australië heel normale treinritjes. Hier verbaas ik mezelf nog steeds over.
Eenmaal aangekomen in Newcastle was het maar een klein stukje lopen naar het 'Backpackers Hostel'

Alles in de kamer gegooid, de vorige blog online gezet en toen op pad gegaan. Ik wilde naar het strand lopen maar ging de verkeerde kant op en eindigde bij de vuurtoren.



Op zondag avond was ik weer in Sydney omdat ik maandag overdag wat dingentjes moest regelen met het bedrijf waarmee ik in Australië ben. Voordat ik op pad wilde gaan voor die dag kwam ik het meisje tegen die mij vertelde over Newcastle. We kletsen voor een tijdje tot dat ik het bekende e-mail deuntje op mijn telefoon hoorde afgaan. 'Optimum experiences'..... Wacht eens even, dat was één van de buitensportbedrijven waar ik had gesolliciteerd. In het mailtje stond de brandende vraag of ik zo snel mogelijk wilde bellen. Dit deed ik. De baas vroeg waar ik was en wat ik op dit moment deed en of ik zo snel mogelijk naar Fitzroy Falls wilde komen, Een beetje overrompeld zei ik volmondig ja.
Snel ging ik op pad om mijn dingen in Sydney gedaan te krijgen, kwam terug bij het hostel, pakte mijn tas, sprong op de eerste de beste trein. 2,5 uur later stond ik weer op een station.

Een aardige man van rond de 65 zwaaide uitbundig naar mij toen ik zocht naar de persoon die mij op kwam halen. Ik liep op hem af en hij stak zijn hand op voor een high-five. 'Welcome Else, and welcome to Australia.'
We stapten in de auto (heel raar nog steeds dat het stuur aan de andere kant zit) In de auto kletsen we wat over het bedrijf en wat ik in de buitensport heb gedaan.

Optimum Experiences is een typisch buitensportbedrijf die veel schoolgroepen ontvangen op allerlei prachtige locaties. Fitzroy Falls is hun thuisbasis. Ook hebben ze een zijtak van het bedrijf en dat heet 'Weddings in the Wild' en dat is precies wat de naam zegt. Trouwen midden in de prachtige bush van Australie.

Aankomende week zal ik op het terrein helpen met een aantal schoonmaak klusjes en in de keuken. De week daar op ga ik mijn eerste groep hier draaien, natuurlijk met iemand er naast want het werkt hier toch een beetje anders dan in België.

Ik heb ontzettend veel zin in de komende tijd hier! En zie uit naar alles wat ik ga leren en ga meemaken.


'Cheers mate'

Makkelijke beslissingen, overweldigende momenten.

Op vrijdag moest ik naar het kantoor van de organisatie waar ik mee was. Daar heb ik een uitleg gekregen over wat zij doen en wat ze voor mij kunnen betekenen. En dat is echt veel..! Als je voor een maand wil reizen kan je je budget en waar je heen wilt aan hen door geven en zij knutselen wat voor je in elkaar. Daar ga ik zeker een keer gebruik van maken. Daarnaast kan je via hen een baantje vinden. Ik ben op dit moment eerst zelf aan het zoeken naar een baantje en als het nodig is dan kan ik op hen terug vallen. 

Tijdens de introductie op vrijdag deden ze een kleine promotie voor ‘Surfcamp’. Ik wilde al langere tijd wel eens leren surfen. Dus op dat moment besloot ik om maandag voor 2,5 uur in de bus te stappen naar het mooie Gerroa. Gerroa is een klein stadje met een ‘verlaten strand’ 7 Miles beach. Vanaf het strand kan je de leuke huisjes in Gerroa zien. En heb je dus 7 miles aan strand die je kan benutten. 

De dag van aankomst was bloedheet. Als een klein groepje van ongeveer 20 zweterige en hongerige backpackers kwamen we aan op het kamp. Gelijk werd ik enthousiast. Ik was weg uit de grote stad en in een setting die ik gewend was! Geweldig. 

Na een korte maar krachtige introductie van onze kampleider José (hgose) was het tijd om de kamers in te delen. Het is best grappig hoe snel er kliks ontstaan als je in een groep bent waarin niemand elkaar kent. Ik deelde mijn cabine met Astrid, een super stoere vrolijke meid uit Zwitserland. En een koppel uit Denemarken. Gelijk gezelligheid. 

Daarna was het tijd om te surfen. Wetsuits aan(na jaren mezelf in en uit een wetsuit persen blijft het een struggle. Sommige dingen worden nooit makkelijker) en op naar het strand. Vijf minuutjes lopen en je staat al tot je middel in het water! 

De eerste les werd er veel uitgelegd. Eindelijk op het water probeerde ik gelijk uit wat er mij op het strand was verteld. 

BOEM, vol op mijn gezicht in het water. Hmm misschien toch iets rustiger beginnen. 

Weer een mooie golf, en weer zout water happen. 

De derde golf kwam er aan, ik voerde de techniek uit, en stond op mijn board. Op een golf. WoW, dat gevoel, op dat moment wist ik dat ik een nieuwe hobby had gevonden. 

Na ongeveer twee uur surfen, een paar geweldige golven was het tijd om uit het water te gaan. José liep naar mij toe en vroeg nog even na of het wel echt mijn eerste keer surfen was. Een geweldig compliment om te krijgen. 

De vierde dag surfen. Het was tijd om verder de zee op te peddelen (spierpijn was al erg aanwezig) 

Er was een golf, een mooie, een groene. Ik peddelde voor zo ver mijn armen dat toelieten en sprong op mijn board, was stabiel en probeerde tijdens het surfen te genieten van de omgeving. Ongeveer een meter of 2 naast mij zag ik uit het water schaduwen opdoemen. Achter mij hoorde ik Mateus opgewonden iets roepen. 

HAAI. 

Dat ging er door mijn hoofd. Tot dat ik vinnen zag opdoemen die ik heel goed kende. Vroeger was ik GEK van dolfijnen. En nu, surfte ik met dolfijnen?! 

Een golf van emotie en ontzag overvielen me en ik moest rustig weer op mijn board gaan liggen. WoW. 

De laatste dag van het surfkamp brak aan en dat was best jammer. Ik had in een week vriendinnen gemaakt en iedereen zou na het kamp weer zijn/haar eigen kant op gaan. Het was een week om nooit te vergeten. En het was zeker niet de laatste keer dat ik heb gesurft. Eenmaal terug in Sydney zijn we nog uiteten geweest met een groep van 8. Ik deelde een hotel kamer met Julie (een vriendin die ik maakte op surfcamp, Julie komt uit Denemarken) en vanmorgen (zaterdag) ben ik op de trein gesprongen om te vertrekken naar Newcastle voor dit weekend. 

‘Cheers mate’

Sydney, oh, Sydney

Oke, er zijn nu drie dagen verstreken. Drie dagen waar in er al heel veel is gebeurd.

In Australië rijden ze aan de andere kant van de weg, daar was ik al enigszins op voorbereid. Wat ik alleen niet wist is dat ze dus ook aan de andere kant van de weg lopen en dat de roltrappen ook aan de andere kant omhoog en omlaag gaan. Dit heeft al voor meerdere hilarische momenten gezorgd. Ik ben denk ik wel tegen 200 mensen aangelopen voordat ik door had dat ze aan de andere kant lopen en bij de supermarkt ging ik bijna face first naar beneden de roltrap af. 

Donderdag kwam ik aan in Sydney, al heel vroeg, 8.40. Nadat ik bijna twee uur heb gewacht op mijn shuttle bus kon ik eindelijk naar het hostel. Eenmaal daar aangekomen kon ik al wel mijn kamer op alleen nog niet gebruik maken van het bed omdat ze die nog opnieuw moesten opmaken. Dus ik genoot van een heerlijke douche, G-E-W-E-L-D-I-G-E koffie, het zonnetje. Rond 14.00 begon alles te draaien. Er was mij vertelt dat het slim is, om enigszins je jetlag tegen te gaan, de dag door te komen en in de avond gewoon te gaan slapen. Rond een uur of 14.00 begon alles te draaien en besloot ik toch maar even te gaan slapen. Na twee uurtjes alweer klaar wakker. De eerste nacht was verschrikkelijk, weinig slaap, vroeg wakker, maar over het algemeen voelde ik me prima. 

Vrijdag was de dag dat er wat zakelijke dingen moesten gebeuren. Zoals een bankrekening openen. Ik ging naar de bank om dit te regelen (ik was erg moe nog) ik werd vriendelijk ontvangen en een aardig meisje uit Japan hielp mij met het openen van een rekening. Het probleem was alleen dat haar Engels wel oke was maar ze was niet heel goed verstaanbaar door het zware Japanse accent. Op het gegeven moment kon ik wel janken. Maar dit was niet de tijd om tranen te laten lopen en heb me er als volwassen dame doorheen geslagen. (Ik had ook niet veel andere keus, als solo reiziger moet je toch wat, daarover later meer) Toen dit eindelijk geregeld was schoot er even door mijn hoofd, WAAR BEGIN IK AAN. Dit trok gelukkig al wel snel weer weg.

Zaterdag voelde ik me best wel goed. Wel weer vroeg wakker maar daar heb ik gebruik van gemaakt. Ik maakte een wandeling door de stad, ging naar een monument van de eerste wereld oorlog, zat in het zonnetje in het park. Op de terug weg kon ik het niet laten mezelf weer op een koffie te trakteren. Aussies weten hoe ze lekkere koffie moeten maken, dat is één ding wat zeker is. Ik vond een schattig cafeetje waar ik ging zitten, daar viel me op dat ik helemaal nat was van het zweet, Het is echt bijzonder hoe warm het is hier. In de middag ben ik druk geweest met het solliciteren bij buitensport bedrijven. Het lijkt me heerlijk om gewoon weer dat werk te doen in de tijd dat ik hier ben. 

Zaterdagavond ging ik spontaan uit eten met twee van mijn kamergenootjes, een meisje uit Zuid-Korea, een echte fashionista. En een jongen uit India. Hij had al vier jaar in Sydney gewoond dus hij nam ons mee naar een restaurant. We zaten op het dakterras van het restaurant, en lekker dat het eten was! Mijn mond heeft nog een half uur na het eten in de brand gestaan omdat het zo heet was. Toen we eigenlijk wilden terug lopen naar het hostel kwamen we er achter dat er in de haven een korte vuurwerk show zou zijn. Deze vuurwerk show was er maar één keer in de 18 maanden. Wat een geluk!

Na deze heerlijke avond kwam ik een paar Nederlanders tegen en zijn we nog wezen stappen in de 'club' onder het hostel. Deze nacht ging de klok naar de wintertijd wat inhield dat we nog een uurtje extra konden dansen.

Vandaag is het zondag en is het een redelijk rustig dagje, vanmorgen ben ik van kamer gewisseld omdat ik een extra nachtje heb bijgeboekt. Dit omdat ik maandag tot en met vrijdag ga.... SURFEN. 

Vanmiddag ga ik gezellig met Valerie naar the Opera house. Valerie ken ik nu ongeveer 2 jaar, ik was haar reisleidster in Italië. En nu zien we elkaar weer in Australië! Heel bijzonder allemaal.

Ik ben erg dankbaar voor deze kans die ik nu heb en heb aangepakt. In je eentje een jaar lang op pad gaan is toch niet zomaar iets. Ik kijk uit naar alle dingen die ik ga meemaken, alle dingen die ik ga doen, tegenslagen, nieuwe mensen, geweldige momenten. 

'Cheers mate' 

Oke, adem in, adem uit.

2 april:

Iets voor twaalf uur zat iedereen netjes in de auto, op naar Schiphol. Na de nodige tranen en doei zeggen tegen pappa, mamma, broertje, opa en oma. En tante Marlinde met kids was het dan tijd om aan boord te gaan van mijn eerste vlucht.

Van Schiphol naar Frankfurt, dit was maar een uurtje, wel een uurtje met VEEL turbulentie. De man rechts voor mij maakte een roos van een servet, de Poolse mevrouw links van mij was boos op mij omdat ik even uit het raam wilde spieken met het op stijgen. En er liftte een mot mee met de reis.

Toen ik aankwam moest ik heel snel rennen, naar de andere kant van het vliegveld om op tijd bij het boarden te zijn. Dit bleek allemaal wel mee te vallen. Er was namelijk een uur of 2 vertraging... lekker dan, aan de ene kant voor niets mijn longen uit mijn lijf gerend, aan de andere kant wel even lekkere beweging voor dat ik de vlucht van elf uur in ging.

Omdat ik toch nog tijd genoeg had bij de gate kocht ik een broodje falafel.

Opeens hoorde ik dat ik werd omgeroepen, voelde het broodje falafel alweer naar boven komen maar liep toch als grote meid naar de balie. (niet dat ik veel andere keuze had)

De man achter de balie deelde mij even vrolijk mee dat mijn visum voor Australië wel was goed gekeurd maar dat ik toch een nieuwe moest kopen omdat ik per ongelijk één letter vergeten was in het invullen van mijn document nummer. Eigen stomme schuld natuurlijk. De moed zakte me even in één keer in de schoenen, knikkende knieën, en koude zweet handen. Netjes vroeg ik de beste man wat ik moest doen. Hij nam mijn paspoort en visum document mee naar achteren om het daar met een mysterieus persoon te overleggen. Hij kwam terug met de mededeling: 'omdat je morgen jarig bent krijg je van ons een nieuwe.' Nu weet ik tot op de dag vandaag niet of deze beste man (ik noem hem beste man, eerlijk gezegd wat het met recht een lamlul) een grapje maakte of dat het echt zo was.

Vlucht van elf uur...

Drama, ik zat aan het raam. Korte vluchten aan het raam zijn wel echt leuk maar de lange vluchten niet... helemaal niet als je moeite hebt met stil zitten en zoveel water drinkt dat je er gewoon een heel meer mee kan vullen. Aldus Else.

Ik zat wel naast twee gezellige Thaise meisjes die de hele nacht hebben geslapen (terwijl ik dus nodig moest plassen)

Bangkok:

Verjaardag op Bangkok klonk best leuk, in slaap vallen over drie stoelen heen klonk nog een stukje leuker.

Vlucht drie:

Eindelijk onderweg naar Sydney, man man man wat was ik blij met de stoel aan het gangpad. De vlucht ging sloom maar prima. Ik deelde mijn rij met een ouder echtpaar uit Engeland die op weg waren naar een bruiloft.

Eindelijk geland in Sydney, backpack opgehaald, zonder kleerscheuren door de douane gekomen, twee uur gewacht op de shuttlebus en eindelijk aangekomen bij het hostel. Het eerste wat er natuurlijk gedaan moest worden was douchen.

Rond een uur of twee begon mijn jetlag aan de deur te kloppen, dus ik heb maar eventjes twee uur geslapen.

Daarna was het tijd voor koffie, en serieus, de Australiërs weten hoe ze koffie moeten zetten!

Op dit moment is het half negen 's avonds en heb ik mij in de lounge gesetteld om dit te typen. Het hostel waar ik verblijf is echt heerlijk. Hele fijne douches, gezellig personeel, en enorm goede wifi (zeer belangrijk natuurlijk)

Morgen begint mijn orientatie om te zien waar en wat voor werk ik wil. En natuurlijk een bankrekening openen.

Het verhaal van de reis is vrij rommelig, nu was de reis ook vrij rommelig ;)

Op naar het volgende verhaal

'Cheers mate'