Rozenstank en Manenschaduw

Mijn wekker gaat af.
Ik doe mijn raam open en een combinatie van uitlaatgassen, verse koffie en broodjes dringen mijn neus binnen. Nee, groot fan van de stad ben ik nooit geweest. Gaat waarschijnlijk ook niet gebeuren. Ik verlang nog steeds naar de bergen en de oceaan.

Mensen op straat kijken naar de grond of hun telefoon en zijn op weg naar hun baan.
Zouden ze werken op een kantoor?
Of misschien zijn het wel dokters?
Misschien werken ze wel als medewerker van een callcenter?

Ik zucht eventjes en draai me om. Gelijk valt mijn oog weer op een grote schimmel plek op de muur en ik voel me vies. Er loopt een rilling over mijn rug en ik voel wat tranen opwellen. Ik slik ze weg, verman mezelf.
Langzaam loop ik naar de badkamer en haal even diep adem, dan loop ik naar binnen.
Vijf minuten geef ik mezelf.

Eventjes plassen, niet naar boven kijken want dan valt de schimmel misschien naar beneden.
Handen wassen, niet de kraan aanraken.
Tanden poetsen, niet neer leggen op de wasbak.

Ik sta binnen de vijf minuten weer buiten en loop terug naar mijn kamertje. Zet mijn laptop aan en begin de training te volgen. Het internet valt elke dertig minuten weg, maar toch probeer ik me te concentreren op wat er word verteld en wat straks belangrijk is als ik aan het werk ga.

Het is middag pauze en deze tijd neem ik om te bellen naar de mensen die mij in dit appartement hebben neergezet om te vragen of ik snel kan verhuizen naar een ander appartement.
Een schoon appartement.
Zonder schimmel appartement.
Dichterbij mijn vrienden appartement.
Aan de telefoon doen ze moeilijk. Ik voel me moedeloos. Boos worden helpt niet, aardig zijn werkt niet.
Het is bijna weekend dus ik 'vlucht' terug naar het appartement waar ik eerst in quarantaine heb gezeten en heb het daar met vrienden over mijn appartement en de plekken waar zij terecht zijn gekomen. Sommigen hebben geluk en anderen zitten in de zelfde situatie.

Iets meer dan een jaar geleden heb ik een keuze gemaakt om mijn leven op een bepaalde manier te leiden. Ik wilde vrijheid, wonen in andere landen, culturen ontdekken, de meest prachtige plekken zien. En deze keuze is waar ik achter sta. Even alles op een rijtje zetten is belangrijk. Ik zet de tegenslagen om in leermomenten ook al is het soms moeilijk op het moment zelf.

Nu klinkt dit alles heel zwaar, heel deprimerend. Het betekend niet dat mijn hele tijd hier niet goed is. Het is belangrijk om te horen dat het niet altijd 'Rozengeur en Maanenschijn' is in mijn 'reisleven'. Dat zou gek zijn, niet menselijk.

Ik kijk naar de overvolle prullenbak die tegenover de eettafel staat, en moet toch eventjes lachen. Portugal heeft tot nu toe niet alleen maar leed met zich meegebracht.
Nog wat rustige ademhalingen en een kop koffie. Ik ben weer klaar voor een nieuwe dag, tegenslagen of niet.

Te vejo em breve!

Sintra en Twijfels.

De warme lucht en de geuren van vliegtuigen, auto's en bussen dringen mijn neus binnen als ik op het vliegveld in Lissabon sta. Snel loop ik door naar de bagageband om mijn koffer op te halen. 

Ik was alleen veel te vroeg wat er dus voor zorgde dat ik daar een hele tijd voor me uit stond te staren.

Na meer dan een half uur wachten kwam daar eindelijk mijn tas aangerold. 

Snel liep ik naar het punt waar het bedrijf mij zal oppikken om naar het appartement te brengen.

Ik stapte met vier anderen in een auto en we reden naar ons appartement. Onderweg konden we al vrij veel van de stad zien. Lissabon is een combinatie van heel kleurrijk, oud, druk, veel mensen enzovoorts. Na een lange tijd niet echt in een stad gewoond te hebben zal dit toch eventjes moeten wennen.

Aangekomen in het appartement kreeg ik een korte uitleg, tekende ik een contractje voor mijn kamertje en gaf de man mij een sleutel. Hij vertrok en ik pakte mijn koffer een beetje uit. 

Op zoek naar eten was wat lastiger. In de buurt van het appartement waren de meeste winkeltjes en cafeetjes al dicht. Met een beetje geluk was er een winkeltje nog een soort van open. Ik kocht wat spaghetti en pasta saus. Na dat ik wat had gegeten en het had opgeruimd zaten er behoorlijk wat mensen in de lounge van het gebouw (nee, alles behalve coronaproof. Gezellig met z'n allen in quarantaine.)

De dagen hierna bracht ik door om de stad te ontdekken. 

Ik liep, met twee andere mensen die in de zelfde auto zaten als ik, de hele stad door.

We stonden op prachtige uitkijkpunten, heerlijke kopjes koffie en hadden dagen lang spierpijn. Lissabon heeft ontzettend veel heuvels, wat heel leuk is als je naar beneden loopt, maar omhoog is soms een drama. Helemaal als het 36 graden is. Maar goed, ik mag niet klagen. Ik word wel weer bruin en de corona kilootjes verdwijnen langzaam aan.

Aangezien ik nog veel dagen vrij had besloot ik ook wat dingen buiten de stad te zoeken die leuk zijn om te doen. 

Ik sleepte drie andere mensen mee naar.... Sintra.

Ik rek me een beetje uit en als ik uit het treinraampje kijk komt het trein station van Sintra dichterbij. Als we uitstappen strekken we even onze benen. We moeten een hele hoge berg omhoog dus eigenlijk willen we een bus nemen. Maar er stopt een Portugese man met een tuktuk naast ons om te vragen of we helemaal omhoog willen. Deze optie is veel leuker. 

We stappen per twee in een tuktuk en worden helemaal naar boven gereden. Als we uitstappen krijg ik een enthousiaste kriebel! Voor ons zien we een prachtig gekleurd kasteel. Iets wat ik nog nooit heb gezien en zo ook de mensen die met mij mee zijn niet.

We kopen een kaartje en lopen door de poorten naar binnen. Na ongeveer 500 meter stijl omhoog te zijn gelopen staan we op de pleinen van het kasteel. We begapen ons op het mooie uitzicht en de bizarre architectuur.

De tocht naar beneden is interessant, we lopen langs andere kastelen en krijgen onderweg informatie via bordjes die overal langs de weg staan. We lopen nog door het historisch centrum, stoppen in een kerkje, drinken wat koffie en dan is het tijd om weer naar het appartement terug te gaan.

Ik heb de laatste paar weken een beetje nagedacht over wat ik eigenlijk wil met mijn blog. Het is een beetje omdat het lastig is wat ik wil schrijven, of het alleen maar de zoetsappige reisverhalen moeten zijn, of wat anders...

We zullen het zien.

Te vejo em breve!

Euhm... Ik ben er weer!

Oké, ik weet het. Ik heb heel lang mijn laptop niet meer aangeraakt. Dit had deels te maken met de CoVid en met mijn laptop die het niet meer deed.

Maar we zijn er weer. Terug van weggeweest.

Wat een gekke en woelige tijd is het geweest voor velen. Ook voor mij als reislustig type. Ik kwam midden maart weer terug in Nederland nadat we lucht hadden gekregen van het coronavirus, nog niet wetende hoe de wereld er amper twee weken later uit zou zien.
Ik stapte op het vliegtuig in Perth en vloog eerst naar Qatar waar ik mijn overstap had naar Amsterdam. Het bleek dat ik in de laatste reguliere vlucht vanuit Qatar zat.
Eenmaal aangekomen in Nederland was het eerst heel gezellig. Mamma haalde mij op van het vliegveld. naar opa en oma geweest om hen te verassen met mijn thuiskomst en daarna mijn vader op zijn werk verrast.

Een paar dagen later gooide de minister alles dicht. Niet meer knuffelen, niet meer terrassen met mijn vrienden die ik zo had gemist, niet meer naar de sportschool, niet meer dagjes weg.

Gelukkig komt aan dit alles langzaamaan een eind en kunnen we voorzichtig terug naar normaal. Wat dus ook inhoud dat ik rustig aan weer plannen kon gaan maken.
Nu werd het al vrij snel duidelijk dat ik Australië de eerste tijd niet binnen zou komen, omdat ze daar liever de grenzen voor toeristen nog dichthouden. Begrijpelijk, vervelend.

Maar ik kan niet goed stilzitten dus ik opende Google op mijn telefoon en begon te zoeken naar wat ik binnenkort weer zou kunnen doen.
Er kwam een baan voorbij die mij wel interessant leek... Ik solliciteerde, pleegde een paar telefoontjes, maakte wat testen, nog meer telefoontjes en toen kreeg ik het verlossende woord dat ik was aangenomen.

Over een paar daagjes vertrek ik naar het zonnige Lissabon, Portugal.

Ik kijk enorm uit naar deze nieuwe uitdaging en het plan is ook zeker om te blijven schrijven nu ik weer op pad ga. (jaja, een aantal mensen hebben mij erop geattendeerd dat ik toch echt wat meer moest schrijven. Komt goed, ik ga mijn best doen!)
24 Juni vlieg ik al naar Lissabon. Op dit moment vul ik mijn dagen met het kijken naar alle dingen die er te doen zijn in Lissabon en omgeving, de beste restaurantjes, plekken om te surfen, geschiedenis en ga zo maar verder. Portugal is weer een nieuw land EN een nieuwe taal!

Mocht je het leuk vinden om het juist te volgen op instagram kan dat ook!
@elizabethprinsen98

De blog afsluiten met 'Cheers' is niet meer echt van toepassing. Dus nu 'tot snel!' op z'n Portugees..

'Te vejo em breve!'

70/88

70/88

Today is exactly day 70 of 88 only 18 more days to go and I'm able to come back to Australia in a few months on a second year visa.

Sadly, my time on the farm is over. I've had an a-m-a-z-i-n-g time.
My boss(Darren Hams), Noddy(a guy that I know from working at the pub) and I started on the 4th of November with harvesting. That day was the first day I drove a tractor. The first few hours on the tractor with the chaserbin where nerve-racking. In my head I was constantly thinking: 'oh man, what if I can't do this' 'what if I do something wrong'
Fun fact: two days later I felt confident driving the tractor and chaserbin.

We've had a little tiny hiccup at the end of harvest. The header didn't want to do what it was supposed to do. Darren and I stood in the paddock trying to fix the header to finish harvest.
His phone rang, his mum called. '40 sheep are stuck in the dam, dad can't get them all out himself.'
Darren, noddy and I got into the car and drove to the sheds where we collected some ropes, pallets and some cut open blue tons. Then we drove to the paddock where the sheep would be stuck in the dam.
I still had no idea what exactly we where doing, so I just sat in the back of the car and listened to the tactics they came up with to get the sheep out in the best way possible.
When we arrived we walked to the top of the dam, Darren was shaking his head and I still had no idea what I was looking at. Until I took a few more steps forward, and looked down into the dam.
For a second I got a bit emotional, 40 sheep stuck in the dam, scared and cold.

We walked down and started to prepare our ropes. I quickly took off my shoes, because I had the feeling that this could be a messy one.

I took a deep breath and tried to get rid of my emotions and did my best to help and get the sheep out. After about two steps in, the mud already got up to my knees. I can't help it but laugh a little. Who would have ever thought that I would to a job like this one. (LOVED EVERY SECOND)

After a while we all got a bit tired. The sheep got further away in the mud, the ropes are covered in mud and so are we. Darren's dad is sitting on the bank of the dam, laughing and rooting for Noddy to try and get a rope around a sheep's neck. I thought this was a good idea, the positive vibe. We worked together, laughing, clapping, and at the end we got the sheep out.
That night i took the most amazing shower.

A couple days later we finished harvest! After the last day we had a cold beer in the sheds and later that week we went to the pub for some beers and a meal. (Also Darren's wife Rochelle and their 4 kids)

After all the cleaning up after harvest it was time to clean out a few dams, using a silk scoop to get all the mud out. It took us a week or so to do the dams that Darren wanted to do, the other dams have to wait, they either need some more time to dry up or have to be done with a different machine.
I went to Darren's and Rochelle's place for a nice home cooked meal after my last day. We sat around the table with their kids and I taught them some more Dutch, which they found hilarious.

On Monday I'm starting to work at a new place. I'll be working there until my visa runs out. And of course to get the last 18 days of my visa work.

I'm looking forward to the harvest of 2020. To be working with Darren AND Noddy again! I'm so thankful for the 10 weeks that I've had working on this farm with this family.

Simple, friendly and heartwarming.

So this was my first blog in English, please don't hesitate to text me to call me out on my grammar mistakes, I'm still learning, English is NOT my first language

'Cheers mate'












70/88

Vandaag is het precies dag 70 van de 88 dagen die ik moet doen om mijn tweede jaar in Australië te kunnen verdienen.

Mijn tijd op de boerderij zit er helaas op... Wat een geweldige tijd heb ik daar gehad!
Mijn baas (Darren) Noddy (een man uit het dorp die ik ken door het werken in de pub) en ik waren op 4 november begonnen met de Harvest. Die dag reed ik voor het eerst in mijn leven op een trekker. De eerste paar uurtjes met de trekker en chaserbin rijden waren ontzettend spannend, ik was steeds bezig met het idee dat ik het misschien niet zou kunnen of dat ik het fout zou doen, twee dagen later reed ik zelfverzekerd in de trekker.

Bijna aan het eind van de Harvest hadden we een klein probleempje met de header(dit is de machine die het oogsten doet.) Darren en ik stonden in het veld om te kijken of we het probleem zelf konden oplossen. Toen werd hij gebeld door zijn moeder, er stonden 40 schapen vast in de modder en zijn vader kreeg ze er alleen niet uit.
Darren, noddy en ik stapten in de auto en reden naar de opslagplaats van de boerderij om wat touwen, pallets en doorgesneden tonnen op te halen. Daarna reden we door naar het veld waar de schapen vast stonden. Ik had nog geen idee wat we zouden gaan doen en zat achterin de auto te luisteren naar de tactiek die ze aan het bespreken waren.
Eenmaal aangekomen liepen we de dam op en Darren schudde zijn hoofd. Ik zag nog steeds niet wat de situatie was, een aantal stappen verder op de dam en ik keek naar beneden. Even schoot ik vol, er stonden daar 40 schaapjes, bang en koud.

We liepen naar beneden en begonnen onze touwen in een lasso te knopen. Snel schopte ik nog even mijn schoenen uit omdat ik al wist dat dit een smerig klusje zou worden.

Ik haalde even diep adem en probeerde het nare gevoel van me af te schudden en zo goed mogelijk te helpen met de schaapjes uit de modder te trekken. Na twee stappen zat ik al tot mijn knieën in de modder. Even grinnik ik, wie had ooit gedacht dat ik dit soort werk zou doen.

Na een tijdje schaapjes uit de modder trekken begonnen we allemaal een beetje moe te worden. De vader van Darren zat op de rand van de dam en besloot noddy aan te moedigen. Al snel pakte ik dit met hem op en juigden we als iemand een touw om een nek van een schaap wist te gooien.

Een paar weken later waren we dan echt klaar met de Harvest. Na de laatste dag dronken we gezellig een biertje in de opslagplaats en die week er op waren we met zijn allen (inclusief de vrouw van Darren en zijn vier kids) in de pub om gezellig een biertje te drinken en wat te eten.

Na al het Harvest geweld en schoonmaak drama was het tijd om de dammen die waren opgedroogd en waar veel modder in lag leeg te halen. Dit duurde een weekje, de rest moet nog wat langer liggen voordat het ideaal is om ze leeg te scoopen.
Ik at nog een avond bij Darren en Rochelle(de vrouw van mijn baas). Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan en me voor te bereiden op mijn nieuwe baan.
Maandag begin ik bij een nieuw bedrijf, om de laatste paar maandjes in Australië te werken en de laatste 18 dagen van mijn visum werk te doen.

Ik kijk er ontzettend naar uit om in 2020 met de Harvest weer bij Darren te mogen werken samen met Noddy. Dankbaar voor de geweldige 10 weken die ik bij deze familie mocht doorbrengen. Simpele, vriendelijke, hartverwarmende mensen.

'cheers mate'