Rozenstank en Manenschaduw

Mijn wekker gaat af.
Ik doe mijn raam open en een combinatie van uitlaatgassen, verse koffie en broodjes dringen mijn neus binnen. Nee, groot fan van de stad ben ik nooit geweest. Gaat waarschijnlijk ook niet gebeuren. Ik verlang nog steeds naar de bergen en de oceaan.

Mensen op straat kijken naar de grond of hun telefoon en zijn op weg naar hun baan.
Zouden ze werken op een kantoor?
Of misschien zijn het wel dokters?
Misschien werken ze wel als medewerker van een callcenter?

Ik zucht eventjes en draai me om. Gelijk valt mijn oog weer op een grote schimmel plek op de muur en ik voel me vies. Er loopt een rilling over mijn rug en ik voel wat tranen opwellen. Ik slik ze weg, verman mezelf.
Langzaam loop ik naar de badkamer en haal even diep adem, dan loop ik naar binnen.
Vijf minuten geef ik mezelf.

Eventjes plassen, niet naar boven kijken want dan valt de schimmel misschien naar beneden.
Handen wassen, niet de kraan aanraken.
Tanden poetsen, niet neer leggen op de wasbak.

Ik sta binnen de vijf minuten weer buiten en loop terug naar mijn kamertje. Zet mijn laptop aan en begin de training te volgen. Het internet valt elke dertig minuten weg, maar toch probeer ik me te concentreren op wat er word verteld en wat straks belangrijk is als ik aan het werk ga.

Het is middag pauze en deze tijd neem ik om te bellen naar de mensen die mij in dit appartement hebben neergezet om te vragen of ik snel kan verhuizen naar een ander appartement.
Een schoon appartement.
Zonder schimmel appartement.
Dichterbij mijn vrienden appartement.
Aan de telefoon doen ze moeilijk. Ik voel me moedeloos. Boos worden helpt niet, aardig zijn werkt niet.
Het is bijna weekend dus ik 'vlucht' terug naar het appartement waar ik eerst in quarantaine heb gezeten en heb het daar met vrienden over mijn appartement en de plekken waar zij terecht zijn gekomen. Sommigen hebben geluk en anderen zitten in de zelfde situatie.

Iets meer dan een jaar geleden heb ik een keuze gemaakt om mijn leven op een bepaalde manier te leiden. Ik wilde vrijheid, wonen in andere landen, culturen ontdekken, de meest prachtige plekken zien. En deze keuze is waar ik achter sta. Even alles op een rijtje zetten is belangrijk. Ik zet de tegenslagen om in leermomenten ook al is het soms moeilijk op het moment zelf.

Nu klinkt dit alles heel zwaar, heel deprimerend. Het betekend niet dat mijn hele tijd hier niet goed is. Het is belangrijk om te horen dat het niet altijd 'Rozengeur en Maanenschijn' is in mijn 'reisleven'. Dat zou gek zijn, niet menselijk.

Ik kijk naar de overvolle prullenbak die tegenover de eettafel staat, en moet toch eventjes lachen. Portugal heeft tot nu toe niet alleen maar leed met zich meegebracht.
Nog wat rustige ademhalingen en een kop koffie. Ik ben weer klaar voor een nieuwe dag, tegenslagen of niet.

Te vejo em breve!