Rozenstank en Manenschaduw

Mijn wekker gaat af.
Ik doe mijn raam open en een combinatie van uitlaatgassen, verse koffie en broodjes dringen mijn neus binnen. Nee, groot fan van de stad ben ik nooit geweest. Gaat waarschijnlijk ook niet gebeuren. Ik verlang nog steeds naar de bergen en de oceaan.

Mensen op straat kijken naar de grond of hun telefoon en zijn op weg naar hun baan.
Zouden ze werken op een kantoor?
Of misschien zijn het wel dokters?
Misschien werken ze wel als medewerker van een callcenter?

Ik zucht eventjes en draai me om. Gelijk valt mijn oog weer op een grote schimmel plek op de muur en ik voel me vies. Er loopt een rilling over mijn rug en ik voel wat tranen opwellen. Ik slik ze weg, verman mezelf.
Langzaam loop ik naar de badkamer en haal even diep adem, dan loop ik naar binnen.
Vijf minuten geef ik mezelf.

Eventjes plassen, niet naar boven kijken want dan valt de schimmel misschien naar beneden.
Handen wassen, niet de kraan aanraken.
Tanden poetsen, niet neer leggen op de wasbak.

Ik sta binnen de vijf minuten weer buiten en loop terug naar mijn kamertje. Zet mijn laptop aan en begin de training te volgen. Het internet valt elke dertig minuten weg, maar toch probeer ik me te concentreren op wat er word verteld en wat straks belangrijk is als ik aan het werk ga.

Het is middag pauze en deze tijd neem ik om te bellen naar de mensen die mij in dit appartement hebben neergezet om te vragen of ik snel kan verhuizen naar een ander appartement.
Een schoon appartement.
Zonder schimmel appartement.
Dichterbij mijn vrienden appartement.
Aan de telefoon doen ze moeilijk. Ik voel me moedeloos. Boos worden helpt niet, aardig zijn werkt niet.
Het is bijna weekend dus ik 'vlucht' terug naar het appartement waar ik eerst in quarantaine heb gezeten en heb het daar met vrienden over mijn appartement en de plekken waar zij terecht zijn gekomen. Sommigen hebben geluk en anderen zitten in de zelfde situatie.

Iets meer dan een jaar geleden heb ik een keuze gemaakt om mijn leven op een bepaalde manier te leiden. Ik wilde vrijheid, wonen in andere landen, culturen ontdekken, de meest prachtige plekken zien. En deze keuze is waar ik achter sta. Even alles op een rijtje zetten is belangrijk. Ik zet de tegenslagen om in leermomenten ook al is het soms moeilijk op het moment zelf.

Nu klinkt dit alles heel zwaar, heel deprimerend. Het betekend niet dat mijn hele tijd hier niet goed is. Het is belangrijk om te horen dat het niet altijd 'Rozengeur en Maanenschijn' is in mijn 'reisleven'. Dat zou gek zijn, niet menselijk.

Ik kijk naar de overvolle prullenbak die tegenover de eettafel staat, en moet toch eventjes lachen. Portugal heeft tot nu toe niet alleen maar leed met zich meegebracht.
Nog wat rustige ademhalingen en een kop koffie. Ik ben weer klaar voor een nieuwe dag, tegenslagen of niet.

Te vejo em breve!

Sintra en Twijfels.

De warme lucht en de geuren van vliegtuigen, auto's en bussen dringen mijn neus binnen als ik op het vliegveld in Lissabon sta. Snel loop ik door naar de bagageband om mijn koffer op te halen. 

Ik was alleen veel te vroeg wat er dus voor zorgde dat ik daar een hele tijd voor me uit stond te staren.

Na meer dan een half uur wachten kwam daar eindelijk mijn tas aangerold. 

Snel liep ik naar het punt waar het bedrijf mij zal oppikken om naar het appartement te brengen.

Ik stapte met vier anderen in een auto en we reden naar ons appartement. Onderweg konden we al vrij veel van de stad zien. Lissabon is een combinatie van heel kleurrijk, oud, druk, veel mensen enzovoorts. Na een lange tijd niet echt in een stad gewoond te hebben zal dit toch eventjes moeten wennen.

Aangekomen in het appartement kreeg ik een korte uitleg, tekende ik een contractje voor mijn kamertje en gaf de man mij een sleutel. Hij vertrok en ik pakte mijn koffer een beetje uit. 

Op zoek naar eten was wat lastiger. In de buurt van het appartement waren de meeste winkeltjes en cafeetjes al dicht. Met een beetje geluk was er een winkeltje nog een soort van open. Ik kocht wat spaghetti en pasta saus. Na dat ik wat had gegeten en het had opgeruimd zaten er behoorlijk wat mensen in de lounge van het gebouw (nee, alles behalve coronaproof. Gezellig met z'n allen in quarantaine.)

De dagen hierna bracht ik door om de stad te ontdekken. 

Ik liep, met twee andere mensen die in de zelfde auto zaten als ik, de hele stad door.

We stonden op prachtige uitkijkpunten, heerlijke kopjes koffie en hadden dagen lang spierpijn. Lissabon heeft ontzettend veel heuvels, wat heel leuk is als je naar beneden loopt, maar omhoog is soms een drama. Helemaal als het 36 graden is. Maar goed, ik mag niet klagen. Ik word wel weer bruin en de corona kilootjes verdwijnen langzaam aan.

Aangezien ik nog veel dagen vrij had besloot ik ook wat dingen buiten de stad te zoeken die leuk zijn om te doen. 

Ik sleepte drie andere mensen mee naar.... Sintra.

Ik rek me een beetje uit en als ik uit het treinraampje kijk komt het trein station van Sintra dichterbij. Als we uitstappen strekken we even onze benen. We moeten een hele hoge berg omhoog dus eigenlijk willen we een bus nemen. Maar er stopt een Portugese man met een tuktuk naast ons om te vragen of we helemaal omhoog willen. Deze optie is veel leuker. 

We stappen per twee in een tuktuk en worden helemaal naar boven gereden. Als we uitstappen krijg ik een enthousiaste kriebel! Voor ons zien we een prachtig gekleurd kasteel. Iets wat ik nog nooit heb gezien en zo ook de mensen die met mij mee zijn niet.

We kopen een kaartje en lopen door de poorten naar binnen. Na ongeveer 500 meter stijl omhoog te zijn gelopen staan we op de pleinen van het kasteel. We begapen ons op het mooie uitzicht en de bizarre architectuur.

De tocht naar beneden is interessant, we lopen langs andere kastelen en krijgen onderweg informatie via bordjes die overal langs de weg staan. We lopen nog door het historisch centrum, stoppen in een kerkje, drinken wat koffie en dan is het tijd om weer naar het appartement terug te gaan.

Ik heb de laatste paar weken een beetje nagedacht over wat ik eigenlijk wil met mijn blog. Het is een beetje omdat het lastig is wat ik wil schrijven, of het alleen maar de zoetsappige reisverhalen moeten zijn, of wat anders...

We zullen het zien.

Te vejo em breve!

Euhm... Ik ben er weer!

Oké, ik weet het. Ik heb heel lang mijn laptop niet meer aangeraakt. Dit had deels te maken met de CoVid en met mijn laptop die het niet meer deed.

Maar we zijn er weer. Terug van weggeweest.

Wat een gekke en woelige tijd is het geweest voor velen. Ook voor mij als reislustig type. Ik kwam midden maart weer terug in Nederland nadat we lucht hadden gekregen van het coronavirus, nog niet wetende hoe de wereld er amper twee weken later uit zou zien.
Ik stapte op het vliegtuig in Perth en vloog eerst naar Qatar waar ik mijn overstap had naar Amsterdam. Het bleek dat ik in de laatste reguliere vlucht vanuit Qatar zat.
Eenmaal aangekomen in Nederland was het eerst heel gezellig. Mamma haalde mij op van het vliegveld. naar opa en oma geweest om hen te verassen met mijn thuiskomst en daarna mijn vader op zijn werk verrast.

Een paar dagen later gooide de minister alles dicht. Niet meer knuffelen, niet meer terrassen met mijn vrienden die ik zo had gemist, niet meer naar de sportschool, niet meer dagjes weg.

Gelukkig komt aan dit alles langzaamaan een eind en kunnen we voorzichtig terug naar normaal. Wat dus ook inhoud dat ik rustig aan weer plannen kon gaan maken.
Nu werd het al vrij snel duidelijk dat ik Australië de eerste tijd niet binnen zou komen, omdat ze daar liever de grenzen voor toeristen nog dichthouden. Begrijpelijk, vervelend.

Maar ik kan niet goed stilzitten dus ik opende Google op mijn telefoon en begon te zoeken naar wat ik binnenkort weer zou kunnen doen.
Er kwam een baan voorbij die mij wel interessant leek... Ik solliciteerde, pleegde een paar telefoontjes, maakte wat testen, nog meer telefoontjes en toen kreeg ik het verlossende woord dat ik was aangenomen.

Over een paar daagjes vertrek ik naar het zonnige Lissabon, Portugal.

Ik kijk enorm uit naar deze nieuwe uitdaging en het plan is ook zeker om te blijven schrijven nu ik weer op pad ga. (jaja, een aantal mensen hebben mij erop geattendeerd dat ik toch echt wat meer moest schrijven. Komt goed, ik ga mijn best doen!)
24 Juni vlieg ik al naar Lissabon. Op dit moment vul ik mijn dagen met het kijken naar alle dingen die er te doen zijn in Lissabon en omgeving, de beste restaurantjes, plekken om te surfen, geschiedenis en ga zo maar verder. Portugal is weer een nieuw land EN een nieuwe taal!

Mocht je het leuk vinden om het juist te volgen op instagram kan dat ook!
@elizabethprinsen98

De blog afsluiten met 'Cheers' is niet meer echt van toepassing. Dus nu 'tot snel!' op z'n Portugees..

'Te vejo em breve!'

70/88

70/88

Today is exactly day 70 of 88 only 18 more days to go and I'm able to come back to Australia in a few months on a second year visa.

Sadly, my time on the farm is over. I've had an a-m-a-z-i-n-g time.
My boss(Darren Hams), Noddy(a guy that I know from working at the pub) and I started on the 4th of November with harvesting. That day was the first day I drove a tractor. The first few hours on the tractor with the chaserbin where nerve-racking. In my head I was constantly thinking: 'oh man, what if I can't do this' 'what if I do something wrong'
Fun fact: two days later I felt confident driving the tractor and chaserbin.

We've had a little tiny hiccup at the end of harvest. The header didn't want to do what it was supposed to do. Darren and I stood in the paddock trying to fix the header to finish harvest.
His phone rang, his mum called. '40 sheep are stuck in the dam, dad can't get them all out himself.'
Darren, noddy and I got into the car and drove to the sheds where we collected some ropes, pallets and some cut open blue tons. Then we drove to the paddock where the sheep would be stuck in the dam.
I still had no idea what exactly we where doing, so I just sat in the back of the car and listened to the tactics they came up with to get the sheep out in the best way possible.
When we arrived we walked to the top of the dam, Darren was shaking his head and I still had no idea what I was looking at. Until I took a few more steps forward, and looked down into the dam.
For a second I got a bit emotional, 40 sheep stuck in the dam, scared and cold.

We walked down and started to prepare our ropes. I quickly took off my shoes, because I had the feeling that this could be a messy one.

I took a deep breath and tried to get rid of my emotions and did my best to help and get the sheep out. After about two steps in, the mud already got up to my knees. I can't help it but laugh a little. Who would have ever thought that I would to a job like this one. (LOVED EVERY SECOND)

After a while we all got a bit tired. The sheep got further away in the mud, the ropes are covered in mud and so are we. Darren's dad is sitting on the bank of the dam, laughing and rooting for Noddy to try and get a rope around a sheep's neck. I thought this was a good idea, the positive vibe. We worked together, laughing, clapping, and at the end we got the sheep out.
That night i took the most amazing shower.

A couple days later we finished harvest! After the last day we had a cold beer in the sheds and later that week we went to the pub for some beers and a meal. (Also Darren's wife Rochelle and their 4 kids)

After all the cleaning up after harvest it was time to clean out a few dams, using a silk scoop to get all the mud out. It took us a week or so to do the dams that Darren wanted to do, the other dams have to wait, they either need some more time to dry up or have to be done with a different machine.
I went to Darren's and Rochelle's place for a nice home cooked meal after my last day. We sat around the table with their kids and I taught them some more Dutch, which they found hilarious.

On Monday I'm starting to work at a new place. I'll be working there until my visa runs out. And of course to get the last 18 days of my visa work.

I'm looking forward to the harvest of 2020. To be working with Darren AND Noddy again! I'm so thankful for the 10 weeks that I've had working on this farm with this family.

Simple, friendly and heartwarming.

So this was my first blog in English, please don't hesitate to text me to call me out on my grammar mistakes, I'm still learning, English is NOT my first language

'Cheers mate'












70/88

Vandaag is het precies dag 70 van de 88 dagen die ik moet doen om mijn tweede jaar in Australië te kunnen verdienen.

Mijn tijd op de boerderij zit er helaas op... Wat een geweldige tijd heb ik daar gehad!
Mijn baas (Darren) Noddy (een man uit het dorp die ik ken door het werken in de pub) en ik waren op 4 november begonnen met de Harvest. Die dag reed ik voor het eerst in mijn leven op een trekker. De eerste paar uurtjes met de trekker en chaserbin rijden waren ontzettend spannend, ik was steeds bezig met het idee dat ik het misschien niet zou kunnen of dat ik het fout zou doen, twee dagen later reed ik zelfverzekerd in de trekker.

Bijna aan het eind van de Harvest hadden we een klein probleempje met de header(dit is de machine die het oogsten doet.) Darren en ik stonden in het veld om te kijken of we het probleem zelf konden oplossen. Toen werd hij gebeld door zijn moeder, er stonden 40 schapen vast in de modder en zijn vader kreeg ze er alleen niet uit.
Darren, noddy en ik stapten in de auto en reden naar de opslagplaats van de boerderij om wat touwen, pallets en doorgesneden tonnen op te halen. Daarna reden we door naar het veld waar de schapen vast stonden. Ik had nog geen idee wat we zouden gaan doen en zat achterin de auto te luisteren naar de tactiek die ze aan het bespreken waren.
Eenmaal aangekomen liepen we de dam op en Darren schudde zijn hoofd. Ik zag nog steeds niet wat de situatie was, een aantal stappen verder op de dam en ik keek naar beneden. Even schoot ik vol, er stonden daar 40 schaapjes, bang en koud.

We liepen naar beneden en begonnen onze touwen in een lasso te knopen. Snel schopte ik nog even mijn schoenen uit omdat ik al wist dat dit een smerig klusje zou worden.

Ik haalde even diep adem en probeerde het nare gevoel van me af te schudden en zo goed mogelijk te helpen met de schaapjes uit de modder te trekken. Na twee stappen zat ik al tot mijn knieën in de modder. Even grinnik ik, wie had ooit gedacht dat ik dit soort werk zou doen.

Na een tijdje schaapjes uit de modder trekken begonnen we allemaal een beetje moe te worden. De vader van Darren zat op de rand van de dam en besloot noddy aan te moedigen. Al snel pakte ik dit met hem op en juigden we als iemand een touw om een nek van een schaap wist te gooien.

Een paar weken later waren we dan echt klaar met de Harvest. Na de laatste dag dronken we gezellig een biertje in de opslagplaats en die week er op waren we met zijn allen (inclusief de vrouw van Darren en zijn vier kids) in de pub om gezellig een biertje te drinken en wat te eten.

Na al het Harvest geweld en schoonmaak drama was het tijd om de dammen die waren opgedroogd en waar veel modder in lag leeg te halen. Dit duurde een weekje, de rest moet nog wat langer liggen voordat het ideaal is om ze leeg te scoopen.
Ik at nog een avond bij Darren en Rochelle(de vrouw van mijn baas). Daarna was het tijd om weer naar huis te gaan en me voor te bereiden op mijn nieuwe baan.
Maandag begin ik bij een nieuw bedrijf, om de laatste paar maandjes in Australië te werken en de laatste 18 dagen van mijn visum werk te doen.

Ik kijk er ontzettend naar uit om in 2020 met de Harvest weer bij Darren te mogen werken samen met Noddy. Dankbaar voor de geweldige 10 weken die ik bij deze familie mocht doorbrengen. Simpele, vriendelijke, hartverwarmende mensen.

'cheers mate'

2019|2020 verhaaltje.

2019

En zo zit het jaar er al bijna weer op. Een jaar dat voorbij is gevlogen. Een jaar wat heerlijk was. Een jaar met veel lessen. Een jaar met geweldige momenten.

Zo was begin 2019 de keuze voor mij gemaakt om een jaar naar de andere kant van de wereld te vliegen. Een land waar ik al over droomde als klein meisje.

Op een avond was ik op de laptop aan het kijken naar een trip die ik zou kunnen maken voor langere tijd en ik wist niet goed waar heen. Toen bedacht ik me dat ik altijd al naar Australië wilde maar dat leek een ver-van-mijn-bed-show. Toch typte ik het in het zoek balkje van Google en het volgende uur was ik zoet met het lezen van informatie. Ik liet de laptop achter op de eettafel met het tabblad open.
Na even nadenken heb ik het tabblad tactisch aan mamma laten zien. Ze keek me aan en zei gelijk: 'Doen.'
Ze wist hoe groot mijn verlangen om te reizen was/is.
Even later het idee ook met pappa gedeeld. Hij was wel enthousiast en toch ook weer niet. Nu weet ik dat dat komt omdat hij mij zal gaan missen. Maar, ik weet ook dat hij mij dit gunde.

De maanden voor april, de maand van vertrek, verliepen soms snel en soms tergend langzaam. Ik werkte twee maandjes in Nederland bij het bedrijf waar mijn moeder werkt. Op het werk boekte ik mijn ticket naar Australië. En toen werd het allemaal heel echt. Ik zal 2 april op dat vliegtuig stappen, en echt gaan. Even schoot er door mijn hoofd: 'Jeetje Els, wat doe je jezelf toch weer aan.'
Nu grinnik ik om deze gedachten. Wat kan je toch snel veranderen in 9 maanden.

2019 is echt een geweldig jaar geweest. Een heerlijk jaar!
Vanavond proost ik op het leven en de keuze die ik heb gemaakt. Ik ben zo dankbaar voor alle mensen die zo achter mij hebben gestaan en nog steeds staan.

Dankjewel pappa en mamma en Tim voor jullie support en liefde. Ik ben zo gezegend met jullie als ouders en broer(tje)  en de manier waarop jullie mij aanmoedigen om te doen wat ik wil doen.  Ik hou van jullie.

Dankjewel lieve opa en oma voor het begrijpen waarom ik de wereld wilde ontdekken. Jullie zijn geweldig en kan ik woorden niet uitdrukken hoeveel jullie voor mij betekenen en hoeveel ik van jullie hou.

Stephen dankjewel dat je nog altijd dezelfde beste vriend bent na jaren, ik kan niet wachten om met je bij te kletsen in Nederland met een fles wijn. Je bent er altijd en dat is zo ontzettend kostbaar.

Dankjewel Rosanne voor het altijd onderhouden van contact. Het over FaceTime mij steunen als ik een mega spin moet neer meppen haha. En de heerlijke verhalen die je altijd te delen hebt.

Dankjewel Rick voor het altijd gezellige en af en toe nutteloze geapp of de belletjes! Je bent goud waard.

En er zijn nog zoveel meer mensen die hier in dit lijstje thuis horen.

2020:

Nee ik heb geen goede voornemens. Ik blijf lekker doorgaan zoals ik het nu doe.
Wacht, misschien heb ik toch een goed voornemen, en deze zal voor velen niet als verassing komen.
Ik stop nog niet met reizen. Er is nog zoveel wat ik wil doen, nog zoveel te zien, nog zoveel te leren. Hoe dat er allemaal gaat uitzien voor mij... Nog geen idee. Dat zien we dan wel weer. Daarnaast beloof ik mezelf dat ik blijf genieten van de reizen die ik kan en mag maken, ik geniet van de kleine dingen. En dank God elke dag voor zijn bescherming en het mij laten in zien hoe mooi het leven is en kan zijn.

Iedereen een heerlijke jaarwisseling toegewenst en GENIET van het nieuwe jaar. Laat wat meer los, laat wat meer gaan, doe wat jij wilt.
Voor iedereen een gezegend 2020.

Ik ben terug met meer blogs volgend jaar.

(Je bent een rund als je met vuurwerk stunt)

Kusjes

'God bless'

Rustig werkdagje, zon en heel veel vliegen

Het is zes uur in de ochtend als ik mijn wekker hoor af gaan. Ik probeer nog heel even het geluid te negeren. 

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik bedenk dat dit alweer dag nummer acht is voor mijn achtentachtig dagen boerderij werk. Ik had al bijna de moed opgegeven dat ik nog wat zou vinden voordat mijn jaar in Australië om zal zijn en maakte al plannen voor naar welk land ik dan volgend jaar zou willen. Gelukkig op het juiste moment een baan gevonden! Mijn baas en zijn gezin zijn geweldige mensen en ze hebben een huis voor mij waar ik heerlijk in kan wonen nu ik voor hen werk. 

Oké, tijd om de wekker uit te zetten en aan mijn dag te beginnen. Ik krabbel overeind en druk het alarm uit, wrijf in mijn ogen en tast naar mijn fles water. Als ik mijn ogen volledig open doe verslik ik me in een slok water. Aan de muur zit een onmeunige(Twents) dikke spin! Gelijk ben ik wakker. Ik weet dat de spin me niets zal doen en stap uit bed. ‘Ik hoop dat hij weg is als terug kom van werk.’ denk ik. Ik schud mijn hoofd en lach omdat het in Australië heel normaal is. 

Ik loop de badkamer in om mijn tanden te poetsen en kijk in de spiegel. Ik moest maar eens mijn wenkbrauwen weer plukken bedenk ik. Ik borstel mijn haar en merk op dat de hele textuur van mijn haar veranderd is. Ik maak een paardenstaart, loop naar de keuken. Tijd voor koffie en een ontbijtje. Ik loop naar buiten met mijn koffie en voel de dag opwarmen. Het word gelukkig vandaag geen 38 graden. De vliegen beginnen zich alweer te verzamelen dus ik loop weer naar binnen (de vliegen zijn hier echt een ding in de zomer, je zit er helemaal onder, het irritantste is als ze op je gezicht zitten, je neus inkruipen of je mond in vliegen)

Ik kijk op de klok en zie dat ik nog even rustig aan kan doen. Ik maak mijn lunch klaar, pak wat fruit en wortels en stop het in een koelbox die ik heb gekregen van de vrouw van mijn baas. Warm water op zodat ik koffie kan meenemen en vul mijn 5 liter jerrycan zodat ik genoeg te drinken heb vandaag. 

Om 7:20uur stap ik in de auto en rijd naar het veld waar we nu bezig zijn met oogsten. Ik kom aan bij mijn tractor en besluit eerst maar even de ramen schoon te maken. Ik krijg de motor van de waterpomp niet aan en mijn baas is in geen velden of wegen te bekennen. Ik besluit maar eventjes te genieten van de ochtend zon terwijl ik de vliegen regelmatig voor mijn gezicht weg sla. Ik hoor een auto aankomen en mijn baas parkeert naast mijn auto. Hij verontschuldigd zich omdat hij te laat is en zet de pomp aan. 

Ik was de ramen en mijn collega die de vrachtwagen rijd help mij om nog wat vet te smeren op de plekken die nodig zijn. Rond 8:30 uur zit ik in de tractor. De eerste paar uur van de dag zijn niet heel bijzonder. Mijn baas rijd de grote machine die al het gerst van het veld afsnijd, alleen dit schiet niet op. Het is niet een hele goede oogst op dit veld. Gelukkig heb ik een goed boek bij me die bijna uit is. En vanmiddag zal ik drukker zijn, daar kijk ik naar uit.

Net na lunchtijd verhuizen we de tractor, de header en de fieldbins naar het volgende veld. Een heel gedoe is het wel. De vrouw van de baas komt naar het veld om het snij gedeelte van de header achterop een trailer mee te nemen en ik rijd achter de header aan naar het volgende veld. Daarna springen we met zijn alleen in 1 auto om terug te rijden en de rest van de auto’s op te halen. Als dit allemaal gedaan is zijn we alweer bijna 2 uur verder. 

Het scheelt dat ik tot 20:00uur moet werken dus dat er nog genoeg tijd is om van alles te doen. 

Snel werk ik nog even een hapje van mijn lunch naar binnen en we gaan weer verder met de orde van de dag. Maaien. 

Rond 16:00 begint het buiten langzaam maar zeker af te koelen en de vliegen verdwijnen uit de lucht. Zometeen zal de zon ondergaan wat betekend dat ik een geweldige lucht heb om naar te kijken als ik even niets te doen heb. 

Ik probeer te verzinnen wat ik eens ga maken voor het avondeten. Er vliegen een aantal recepten door mijn hoofd maar ik kan geen keuze maken. 

Als het 19:00uur is is het pikkedonker buiten en moet ik rijden met alle lichten die ik heb. Heel leuk is dit, het is net alsof er een aantal praalwagens door het veld rijden. 

Na ongeveer nog 4 keer op en neer rijden krijg ik van mijn baas over de walkietalkie te horen dat het mooi is geweest voor vandaag. Ik leeg mijn aanhanger in de fieldbin, parkeer de tractor dichtbij de header en de auto’s, daar de sleutel om en dan is er eindelijk geen gezoem meer aan mijn hoofd. Ik stap in de auto en rijd naar huis toe. 

Aangekomen thuis drop ik mijn spullen op de eettafel en besluit eerst maar avondeten te eten en daarna een douche te nemen. Ik staar de keuken in en weet nog steeds niet wat ik wil eten. Ik trek de koelkast open en vind ingrediënten voor een pompoen/prei soep. 

Twintig minuten later zit ik achter een stomende kom soep en wat sneetjes brood met avocado. 

Na de afwas spring ik onder de douche, kijk nog een paar minuutjes NCIS, app met mijn ouders en ga maar naar bed heen. Ik kruip onder de dekens, zet mijn alarm, neem een slokje water en dommel weg naar dromenland. 

‘Cheers mate’ 

Een kleine update

Zo, na mijn avontuur in de Filipijnen heb ik verder niet meer het schrijven opgepakt.

 Maar, nu toch maar weer een verhaaltje over mijn avonturen van de afgelopen maand. 

Toen ik in Perth aankwam had ik al gelijk het gevoel dat ik west Australië geweldig zou gaan vinden. In Perth zelf heb ik niet heel veel tijd doorgebracht. 

Na twee nachtjes in een hostel ging ik op de bus voor zes uur naar een plaatsje genaamd Newdegate. In de bus zat een meisje waar mee ik aan de praat kwam. Het bleek dat ze naar hetzelfde dorp als ik ging EN dat ze in hetzelfde hotel/pub als ik werkte. 

Eenmaal aangekomen in Newdegate stapte ik de bus uit en ontving mijn backpack van de chauffeur. Ik voelde de warme bries in mijn gezicht en keek even om me heen. Er was niet veel te zien, rood zand, een aantal bomen en het hotel is het hoogste gebouw in het dorp. Een lachje gleed over mijn gezicht. Samen met het meisje van de bus lopen we naar binnen en ze word hartelijk begroet door de twee meiden die daar aan het werk zijn. 

Ik krijg een sleutel van een kamer en krijg de tijd om eventjes rond te kijken. Ik laat al mijn spullen in mijn tas zitten omdat ik weet dat ik na een aantal daagjes van kamer moet wisselen. Ik neem namelijk weer een ander meisje over die op een tripje gaat. 

De eerste paar dagen weer achter de bar staan is erg wennen. Omdat het plaatsje zo klein is en er vrijwel alleen maar lokale mensen komen weten de meiden altijd wel wat ze willen drinken. De eerste paar dagen voelde ik me bezwaard om de mensen te vragen wat ze wilden. 

Nu na een aantal weken is het ontzettend gezellig om hier te werken. Er zijn altijd wat mensen die elke dag, om dezelfde tijd, het zelfde drankje, hetzelfde aantal komen drinken. Een beetje met hen kletsen over hun dag en wat ze bezighoud vind ik leuk. 

Mijn dagen zijn niet heel bijzonder. Mijn shift begint om 12.00uur en eindigt om 15.00uur. Dan is mijn tweede shift van 18.00uur tot 21.00uur. Ik heb er maar wel een gewoonte van gemaakt om in de ochtend vroeg op te staan, wat te schrijven, lezen, een wandelingetje en een koffie in de ochtend zon. In de middag tussen de shifts lees ik weer wat of doe wat praktische dingen zoals de was, mailtjes lezen en beantwoorden en nieuwe reisjes plannen. Het ritme van hier werken is af en toe lastig. Ik ben graag druk bezig en daar heb ik nu niet echt de kans voor aangezien ik maar drie uurtjes werk per shift. Nu mag ik verder niet klagen want ik heb natuurlijk een eigen kamertje en kan eten koken in de keuken.

Ondertussen waren mijn gedachten wel steeds bij het idee dat ik een beetje tempo moest maken als ik nog mijn benodigde boerderij werk wilde doen om een tweede visa te kunnen krijgen. 

Ik plaatste een berichtje op Facebook binnen een groep en mijn manager deelde die op de community page van het dorpje. Een paar dagen later kreeg ik een berichtje van een mevrouw of ik nog steeds op zoek was, we belden en ze besloot met haar man te praten of ze me wilden aannemen. Lang hoefde ik niet te wachten want een week later belden we weer. Ik was aangenomen en zal voor hen tijdens het oogsten met een tractor rijden. 

Die dag kon ik niet stoppen met lachen. Dit betekende dat ik nog een jaar weer terug zou kunnen naar deze kant van de wereld. 

Nu, na ongeveer vijf weken hier achter de bar werken ben ik er wel klaar mee. Het binnen werken is toch niet helemaal mijn ding maar het was een leuke ervaring. Ook was het erg leuk om voor de verandering eens met alleen maar meiden te werken. 

Maar toch, ik ben heel blij dat ik over een paar daagjes mijn spullen zal inpakken en naar een nieuwe werkplek zal verhuizen (deze is wel in de buurt van het dorpje waar ik nu ook zit) 

Ik zie zo uit naar de nieuwe ervaring van het op een boerderij werken. Het leuke extraatje is, is dat ik van hun een huis tot beschikking krijg om in te wonen voor de tijd dat ik voor ze werk en ik een auto mag gebruiken. 

‘Op naar het volgende avontuur’

Cheers mate 🍻